काल कॉलेजच्या कॅपसमध्ये कुणीतरी पेरलं माझ्या न्हाल्या उरात चिमण्यांचे गुंंज… मी दिवसभर सजत राहिलो सुरात… भिजत राहिलो. आतल्या आत मनातल्या आभाळाच्या मिठीत… मी सहजपणे वावरातल्या फुलांंना अत्तराची स्वप्नंच बहाल केली… सारं काही स्वप्नातलं. तिचं मन… त्याचं मन… वार्‍यावर डोलत राहतं… हळूहळू कमी होतं दोन मनांचं.. दोन देहांचं एकमेकातलं अंंतर! मग काय…? आणाभाका हातात हात घेऊन… भविष्यकाळ एकमेकांच्या श्‍वासात श्‍वास सांडून निरंतर जगण्याचा… वयाच्या उमेदीने आणि एकमेकांबद्दल असणार्‍या आकर्षणातून जगण्याच्या वाटेवर बरंच काही घडून जातं… मी तिच्याशिवाय जगूच शकत नाही…! तिही माझ्याशिवाय जगुच शकणार नाही.. हाच विचार घेऊन कॉलेजमधल्या चार भिंतीच्या…
पुढे वाचागुलाबी वर्तमानाचं वास्तव…
